LECZENIE RAN 2024; 21 (2) (od Redakcji)

w dniach 6–8 czerwca 2024 r. odbył się w Łochowie doroczny Kongres Naukowo-Szkoleniowy Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran. Spotkanie zgromadziło ponad 500 uczestników oraz wiele firm medycznych. Program naukowy zjazdu został tak skonstruowany, żeby zapewnić wysoki poziom naukowy oraz rozległe możliwości zajęć praktycznych, pozwalających na zapoznanie się z nowymi produktami oraz ich klinicznym zastosowaniem.

Dużym zainteresowaniem cieszyły się sesje z udziałem zaproszonych gości z zagranicy. Osobiście przybyli na nasz zjazd prof. Hacan Uncu, chirurg naczyniowy z Ankary, i prof. Gaye Filinte, chirurg plastyczny i rekonstrukcyjny z Istambułu. Ich wspaniałe wystąpienia omawiające zakres pomocy medycznej i chirurgicznej osobom poszkodowanym w ostatnim trzęsieniu ziemi w Turcji pokazywały nie tylko ogrom pracy, jaki wykonali, lecz także zastosowanie nowoczesnych technik operacyjnych sprawdzających się w takich sytuacjach. Prezentacje te wywarły na uczestnikach obrad duże wrażenie merytoryczne, ale i wzruszyły serca widokiem nieszczęść i obrażeń, jakie dotknęły zamieszkałych
tam ludzi.

Sesja online, zatytułowana Moja najtrudniejsza rana… została tak przygotowana, że uczestnicy mieli okazję zapoznać się z różnymi, trudno gojącymi się ranami na różnych kontynentach, w tym Europie, USA, Afryce i Azji. Mówcami tej sesji byli utytułowani, znakomici profesorowie, specjaliści w leczeniu ran. Europę reprezentowała prof. Kirsi Isoherranen z Finlandii, USA – prof. Robert Klein, Afrykę – prof. Zuliqarali G. Abbas z Tanzanii i Azję – prof. Harikrishna K.R. Nair z Malezji. Największe zainteresowanie zyskała chyba prezentacja z Tanzanii, pokazująca, w jaki sposób można u chorych ze stopą cukrzycową uzyskać zmniejszenie liczby amputacji kończyn dolnych o 50%.

Polskie sesje pokrywały tematykę leczenia ran od prehabilitacji aż po rany nowotworowe Jednak na uwagę zasługują moim zdaniem dwie z nich. Jedna dotyczyła ran nowotworowych i prac nad nowym konsensusem dotyczącym postępowania w ranach nowotworowych, tworzonym wspólnie przez PTLR i Polskie Towarzystwo Onkologiczne. Mamy nadzieję, że te wspólne ustalenia ukażą się drukiem w naszym czasopiśmie już pod koniec tego roku.

Druga ciekawa sesja zorganizowana wspólnie z Polskim Towarzystwem Chirurgii Naczyniowej omawiała najnowsze osiągnięcia w zakresie diagnozowania i leczenia przewlekłego, zagrażającego kończynie niedokrwienia. Uznano, że w przyszłości takie łączone sesje powinny być kontynuowane również z innymi towarzystwami.

Część praktyczną zjazdu wypełniło 21 warsztatów, które uczestnicy ocenili bardzo wysoko, podkreślając wysoki poziom i dobrą organizację.

Podsumowując – to kolejne naukowo-szkoleniowe spotkanie PTLR było wielkim sukcesem organizacyjnym i naukowym, wskazującym na niesamowity potencjał naszego Towarzystwa, ciągle podnoszącego poziom merytoryczny i poznawczy postępowania z ranami trudno gojącymi się. Jako redaktor naczelny „Leczenia Ran | Polish Journal of Wound Management”, obserwujący ten ogromny postęp w naszej dziedzinie działania, oczekiwałbym tylko chęci poszczególnych autorów prezentacji i dyskusji zjazdowych do przelania tych informacji w formułę prac naukowych, które z wielką radością kwalifikowałbym wraz z redakcją do publikacji w naszym czasopiśmie. Wierzę, że i ten cel wkrótce osiągniemy!